Ecopoesia

Baleia albina

Astrid Cabral

Pelo úmido azul

                       a baleia albina baila

e assombra

                       a sala em penumbra

barbatanas rêmiges

                       a massagear

volumosa massa d’água

                       o trêmulo transparente

                       corpo marinho...

Marítima mamífera

                       a espraiar

                       a cútis de elanca

enquanto as gordas vastas ancas

                       nadam dançam

                       se lançam

pelos pastos salgados

                       de algas e sargaços...

Será menina

                       a baleia albina?

Será adulta

                       a náufraga lua animal?

Ou centenária

                       a submarina cetácea nau?

Senhora dona do aquático sítio

                       supondo-se

                       solitária soberana

desfila tranquila na líquida passarela

                       e revela

                       coreografia de estrela

                       e solfeja

cantiga de amor arquiantiga

                       e corteja

sem saber-se a prima-dona

                       de um mega espetáculo

sem pressentir

                       a intimidade exposta

à ribalta de mil olhos

                       pelo globo em volta...

Como o mar tão vasto

                       cabe entre sofás?

como nos toca o mar

                       se a pele não nos molha?

À noite os gatos são pardos

À noite somos jonas e pinóquios

                       acomodados na barriga da sala

                       essa estranha baleia

cujas paredes entranhas

                       o oceano invade

                       e lambe até tarde...

Somos então outra casta de peixes

                       pescados nas malhas

                       de eletrônica rede.

 

 

 

Cabral, Astrid. “Baleia albina.” Cage. Austin: Host Publications, 2008. pp. 20-22.

Comment Box is loading comments...